एक लघु कथा : अनुमति

 

एक लघु कथा

मिनटों में अपीलों को दाखिल-ख़ारिज करने में सक्षम देश के प्रधान न्यायाधीश कई घंटे से आधे पन्ने के एक पत्र को पढ़ने के बाद असहज हो गए थे। उनके एक हाथ में उन्हें निजी तौर पर लिखा गया किसी अनजान व्यक्ति का हाथ से लिखा वह पत्र था और दूसरा हाथ अगले दिन की सैकड़ों अपीलों के बस्ते पर था। पिछले कई घंटे से वे इसी अवस्था में बैठे थे। उनके अधीन क्लर्कशिप कर रहे युवा वकील जज साहब की असमंजस की स्थिति से बेहद परेशान थे।

पत्र में किसी अनजान व्यक्ति ने लिखा था-

“मैंने अपने जीवन में, जहाँ तक मेरी जानकारी है, शायद ही कोई अपराध किया होगा। मैं पूरी तरह शारीरिक और मानसिक रूप से स्वस्थ हूँ, सम्पन्न हूँ और अपने पूरे परिवार से भी पूरी तरह संतुष्ट हूँ। मैंने अपना पूरा जीवन अपने देश की क़ानून व्यवस्था के प्रति पूरी ईमानदारी और निष्ठा रखते हुए जिया है, लेकिन  अब मेरा विश्वास अपने देश की क़ानून व्यवस्था और संविधान से संपूर्णतः उठ गया है, इसलिए एक कर्तव्यनिष्ठ नागरिक के रूप में मैं जीवित रहने का अधिकार खो चुका हूँ। मैंने अपना शरीर एक अस्पताल को दान कर दिया है। कृपया मुझे इच्छा मृत्यु की अनुमति दी जाए ताकि मैं आत्महत्या करने के अपराध से बच सकूँ और बिना कोई गुनाह किए इस संसार से विदा ले सकूँ।”

-अजय मलिक

 

A Short Story

The Chief Justice of the country, who is capable admitting and dismissing appeals in minutes, became uncomfortable after spending several hours reading a half-page long letter. In one hand he had a handwritten letter written personally to him by an unknown person and the other hand was holding a bag of hundreds of appeals for the next day. He was sitting in this position for the last several hours. The young lawyers doing clerkship under him were extremely troubled by the judge's state of confusion.

The unknown person had written in the letter-

“I have hardly committed any crime in my life, to the best of my knowledge. I am completely physically and mentally healthy, prosperous and completely satisfied with my entire family. I have lived my whole life with full honesty and loyalty towards the law and order of my country, but now I have completely lost my faith in the law and order and constitution of my country, hence as a dutiful citizen I have lost my right to live. I have finished. I have donated my body to a hospital. Please allow me to euthanize so that I can save myself from the crime of committing suicide and can depart from this world without committing any crime.”

-Ajai Malik

 

 

ஒரு சிறுகதை

நிமிடங்களில் மேல்முறையீட்டு மனுக்களை தாக்கல் செய்து தள்ளுபடி செய்யும் திறன் கொண்ட நாட்டின் தலைமை நீதிபதி, அரை பக்க நீண்ட கடிதத்தை பல மணி நேரம் செலவழித்து படித்து அசௌகரியமானார். ஒரு கையில் 🤚 தெரியாத நபர் தனக்கு தனிப்பட்ட முறையில் எழுதிய கையால் எழுதப்பட்ட கடிதம், மறுபுறம் மறுநாள் நூற்றுக்கணக்கான முறையீடுகள் அடங்கிய பையை வைத்திருந்தார். கடந்த பல மணி நேரமாக அவர் இந்த நிலையில் அமர்ந்திருந்தார். அவருக்குக் கீழ் எழுத்தராகப் பணிபுரியும் இளம் வழக்கறிஞர்கள் நீதிபதியின் குழப்பமான நிலையைக் கண்டு மிகவும் சிரமப்பட்டனர்.

யாரோ தெரியாத நபர் கடிதத்தில் எழுதியிருந்தார்.

“எனது அறிவுக்கு எட்டியவரை நான் என் வாழ்க்கையில் எந்தக் குற்றமும் செய்யவில்லை. நான் முற்றிலும் உடல் ரீதியாகவும் மன ரீதியாகவும் ஆரோக்கியமாகவும், செழிப்பாகவும், எனது முழு குடும்பத்துடனும் முழுமையாக திருப்தியடைந்து இருக்கிறேன். நான் என் வாழ்நாள் முழுவதும் எனது நாட்டின் சட்டம் மற்றும் ஒழுங்கு மீது முழு நேர்மையுடனும் விசுவாசத்துடனும் வாழ்ந்தேன், ஆனால் இப்போது எனது நாட்டின் சட்டம் மற்றும் ஒழுங்கு மற்றும் அரசியலமைப்பின் மீதான நம்பிக்கையை நான் முற்றிலும் இழந்துவிட்டேன், எனவே கடமைமிக்க குடிமகனாக நான் எனது உரிமையை இழந்துள்ளேன். வாழ்க. எனது உடலை மருத்துவமனைக்கு தானம் செய்துள்ளேன். தயவு செய்து என்னை கருணைக்கொலை செய்ய அனுமதியுங்கள், அதனால் நான் தற்கொலை செய்து கொள்ளும் குற்றத்திலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள முடியும், எந்தக் குற்றமும் செய்யாமல் இந்த உலகத்தை விட்டு வெளியேற முடியும்”

-அஜய் மாலிக்