बस थोड़ा सा देसी होकर तो देखिए…

 हम तमिलनाडु के छद्म हिंदी विरोध पर बहुत टीका टिप्पणी करते हैं। यह हिंदी विरोध पूर्णतः राजनैतिक फंडा है, क्योंकि तमिलनाडु की राज्य सरकार, तमिलनाडु की राज्य सरकार के कार्यालयों और तमिलनाडु के व्यक्तियों पर 26 जनवरी, 1950 से ही केंद्रीय सरकार की ओर से “अंग्रेज़ी/English” वैधानिक रूप से थोपी गई है। केंद्रीय सरकार के तमिलनाडु स्थित कार्यालयों, केन्द्रीय सरकार की सम्पत्ति पर जहाँ भी हिंदी मे कुछ लिखा या मुद्रित किया गया है, उससे पहले/ उसके ऊपर तमिल लिखी/मुद्रित की गई है और सबसे नीचे अंग्रेज़ी भी थोपी गई है , अतः यह हिंदी थोपने का मुद्दा किसी भी तरह बनता ही नहीं है, लेकिन राजनीति की वोट बटोरू विवशताएं अलग हैं । विशुद्ध राजनैतिक नारे किसी नशीले पदार्थों से कम नहीं हैं और इन पर किसी तर्क की कोई गुंजाइश कहीं नहीं है।

इस छद्म हिंदी विरोध की राजनीति की हीरक जयंती के अवसर यदि हिंदी भाषी राज्य चाहें, तो एक झटके में इसकी हवा निकाल कर इसे सदैव के लिए समाप्त किया जा सकता है।

वास्तविकता यह है कि यदि हिंदी भाषी राज्यों के हिंदी भाषी नागरिकों ने ही ईमानदारी से हिंदी को आत्मसात् किया होता, तो अब तक हिंदी विश्व भाषा बन चुकी होती।

यदि केंद्रीय सरकार के कार्यालयों/ विभागों/ मंत्रालयों ने हिंदी भाषी राज्यों के साथ केवल राजभाषा नियम 3(1) का ईमानदारी से अनुपालन किया होता तो हिंदी विश्व भाषा बन चुकी होती।

यदि केवल हिंदी भाषी राज्य ही अंग्रेज़ी के मोह से मुक्त होकर यह निर्णय लें कि वे तमिल को भी कक्षा 6 से 08 तक तीसरी भाषा के रूप में एक अनिवार्य विषय के रूप में पढ़ाएँगे और कक्षा 9-10 में तीसरी भाषा के रूप में संस्कृत या अन्य कोई भारतीय भाषा पढ़ाई जाएगी, तो तमिलनाडु की राजनीति का छद्म हिंदी विरोध का वोट बटोरी फ़ॉर्मूला सदा के लिए टाँय टाँय फुस्स हो जाएगा और हिंदी स्वत: विश्व भाषा बन जाएगी। इस तीसरी भाषा के पर्चे में सिर्फ़ उत्तीर्ण होना पर्याप्त माना जाए और इसके अंकों को कुल प्राप्तांकों के प्रतिशत में न जोड़ा जाए।

अब तक तमिलनाडु के छद्म हिंदी विरोध के कारण हिंदी भाषी राज्यों में अंग्रेज़ी के प्रति आग्रह अकल्पनीय रूप से बढ़ा है और हिंदी के प्रति उपेक्षा की प्रवृत्ति विकसित हुई है। तमिलनाडु के स्थानीय दलों को केवल राजनैतिक लाभ मिला है, इससे तमिल का कुछ भी भला नहीं हुआ है और मेरी व्यक्तिगत रूप से यह मानना है कि इससे तमिलनाडु में अंग्रेज़ी के स्तर में भी गिरावट आई है। अंग्रेज़ी के इस उतार-चढ़ाव का प्रत्यक्ष प्रमाण सिविल सेवा परीक्षा के विगत 50 वर्षों के आँकड़ों के विश्लेषण से पाया जा सकता है।

यदि केवल हिंदी भाषी राज्य कक्षा 6 से कक्षा 10 तक प्रथम भाषा के रूप मे हिंदी, दूसरी भाषा के रूप में अंग्रेज़ी की पढ़ाई अनिवार्य रूप से करने के साथ-साथ तमिल को तीसरी भाषा के रूप में अनिवार्य विषय कर दें और तमिल के लिए केवल न्यूनतम उत्तीर्ण अंक रखें तो तमिलनाडु के राजनैतिक दल देखते रह जाएँगे।

इसके बाद कक्षा 9 एवं 10 में संस्कृत एवं अन्य भारतीय भाषाओं में से एक भाषा को तीसरी भाषा के रूप में केवल उत्तीर्णांक तक अनिवार्य कर दें, तो न सिर्फ़ भारत की भाषायी वोट बैंक की छद्म राजनीति समाप्त होगी, बल्कि दक्षिण भारतीय राज्यों, विशेषकर तमिलनाडु में हिंदी भाषी राज्यों से पढ़े-लिखे लोगों के लिए रोज़गार के नए अवसर विकसित होंगे। यह बिल्कुल वैसी ही बात होगी, सिलिकॉन वैली मे अंग्रेज़ी के कारण भारतीयों का बोलबाला है।

शायद लोगों को इस बात की जानकारी नहीं है कि केंद्रीय विद्यालयों में हिंदी कक्षा 9-10 में अनिवार्य विषय के रूप में नहीं पढ़ाई जाती। मेरी जानकारी के अनुसार केंद्रीय माध्यमिक शिक्षा बोर्ड में त्रिभाषा सूत्र के तहत हिंदी केवल कक्षा 6 से 8 तक ही अनिवार्य विषय / भाषा के रूप में पढ़ाई जाती है।

परदे के पीछे का एक कटु सत्य, जो मैंने पूरे तमिलनाडु में भटकने के बाद जाना है, यह  है कि लंबे समय से तमिलनाडु मे अधिकांश मछोले स्तर के व्यापारी मारवाड़ी, राजस्थानी या गुजराती हैं, जो धड़ल्ले से तमिल बोलते हैं और हिंदी अच्छी तरह जानते हैं। इसका प्रमाण चेन्नै सेंट्रल रेलवे स्टेशन के पीछे का बड़ा थोक बाज़ार है, जिसे साहूकार पेठ के नाम से जाना जाता है। वहाँ आप धड़ल्ले से हिंदी बोल कर कुछ भी ख़रीद सकते हैं। इसी इलाक़े में बर्मा बाज़ार/ पेरिस कॉर्नर भी है और वहाँ भी मुझे हिंदी बोलने में कोई कठिनाई कभी नहीं हुई।

रामेश्वरम्, मदुरै, कन्याकुमारी, ऊटी, कोडैकनाल, तिरुच्चिरापल्ली का मेनगार्ड गेट इलाक़ा सब जगह हिंदी दौड़ती है। ऐसे में अगर हिंदी भाषियों को तमिल के वणक्कम, अन्ना, तम्बी, उन्न, रेंडु, मूण, नाल (नमस्ते, बड़ा भाई, छोटा भाई, एक, दो, तीन,चार) जैसे शब्द सिखा दिए जाए, तो क्या हानि है?

मेरे दोनों बच्चे तमिल, हिंदी, अंग्रेज़ी, मलयालम बख़ूबी जानते-समझते हैं। बेटा थोड़ी कन्नड़ सीख गया लगता है, जबकि बेटी जापानी काफ़ी हद तक पढ़-लिख-बोल सकती है। ये सब उन्हें तमिलनाडु स्थित दो केंद्रीय विद्यालयों की देन है।

मैं पिछले अनेक वर्षों से तमिल के वणक्कम (नमस्ते) शब्द का प्रयोग-प्रचार-प्रसार अनिवार्य रूप से करता रहा हूँ। अंत मे हिंदी भाषियों से यही अनुरोध है कि थोड़ा सा देसी होकर तो देखिए भाषायी राजनीति स्वत: पूर्णतः विलुप्त हो जाएगी।

-अजय मलिक 

கொஞ்சம் தேசி இருந்துட்டு பாருங்க...

 தமிழகத்தின் போலி இந்திப் போராட்டம் குறித்து நிறைய விமர்சனங்கள் செய்கிறோம்.  1950 ஜனவரி 26  முதல் தமிழக அரசு அலுவலகங்கள்,  தமிழக அரசு அலுவலகங்கள் மற்றும் தமிழ்நாட்டு தனிநபர்கள்  மீது "ஆங்கிலம்"  மத்திய அரசால் சட்டப்பூர்வமாகத் திணிக்கப்படுவதால், இந்த இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம் முழுக்க முழுக்க அரசியல் நிதிதான்.  தமிழ்நாட்டில் உள்ள மத்திய அரசு  அலுவலகங்களில்,  சுதந்திரப் பிரகடனத்திற்கு முன்னர், மதுவிலக்கு மற்றும் சுதந்திரத் தடையைக் கடைப்பிடிப்பதற்கு முன்பு, மத்திய அரசு சொத்தில் இந்தியில் எழுதப்பட்ட அல்லது அச்சிடப்பட்ட எதுவும் எழுதப்பட்டோ அல்லது அச்சிடப்பட்டோ இல்லையோ. அதில் தமிழ் எழுதப்பட்டிருக்கிறது/அச்சிடப்பட்டிருக்கிறது, ஆங்கிலமும் கீழே திணிக்கப்பட்டுள்ளது, எனவே இந்தியைத் திணிக்கும் பிரச்சினை எந்த வகையிலும் உருவாக்கப்படவில்லை, ஆனால் அரசியலின் வாக்கு சேகரிப்பு நிர்பந்தங்கள் வேறு. முழுக்க முழுக்க அரசியல் முழக்கங்களுக்கு சற்றும் குறைந்ததல்ல, அவற்றில் எந்த விவாதத்திற்கும் இடமில்லை.

இந்தப் போலி இந்திப் போராட்ட அரசியலின் வைர விழாவையொட்டி, இந்தி பேசும் மாநிலங்கள் விரும்பினால்,  இதை ஒரே அடியில் துடைத்தெறிந்து, ஒரேயடியாக முடிவுக்குக் கொண்டு வரலாம்.

உண்மை என்னவென்றால், இந்தி பேசும் மாநிலங்களின் இந்தி பேசும் குடிமக்கள் இந்தியை நேர்மையாக உள்வாங்கியிருந்தால், இந்தி இந்நேரம் உலக மொழியாக மாறியிருக்கும்.

மத்திய அரசு அலுவலகங்கள் / அலுவலகங்கள் மூடப்பட்டிருந்தால், துறைகள்/ அமைச்சகங்கள் இந்தி பேசும் மாநிலங்களுடன் அலுவல் மொழி விதி 3 (1)  ஐ மட்டும் பின்பற்றியிருந்தால், இந்தி உலக மொழியாக மாறியிருக்கும்.

இந்தி பேசும் மாநிலங்கள் மட்டுமே ஆங்கிலத்தின் மயக்கத்திலிருந்து தங்களை விடுவித்துக்  கொண்டு, ஆறாம்  வகுப்பு முதல் எட்டாம்  வகுப்பு வரை தமிழை மூன்றாவது மொழியாகவும், ஒன்பதாம் வகுப்பு முதல்  பதினொன்றாம் வகுப்பு வரை சமஸ்கிருதம் அல்லது வேறு எந்த இந்திய மொழியையும் மூன்றாவது மொழியாகவும் கற்பிக்க முடிவு செய்தால், தமிழக அரசியலில் இந்தி எதிர்ப்பு அரசியல் என்ற வாக்கு வெல்லும் சூத்திரம் என்றென்றும் காணாமல் போய்விடும்.   இந்தி தானாகவே உலக மொழியாக மாறும். இந்த மூன்றாம் மொழித் தாளில், வெறும் தேர்ச்சி மட்டுமே போதுமானதாகக் கருதப்பட வேண்டும், மொத்த மதிப்பெண்களின் சதவீதத்தில் அதன் மதிப்பெண்கள் சேர்க்கப்படக்கூடாது.

இதுவரை, தமிழ்நாட்டின் போலி இந்தி எதிர்ப்பின் காரணமாக, இந்தி பேசும் மாநிலங்களில் ஆங்கிலத்தின் மீதான வலியுறுத்தல் கற்பனைக்கு எட்டாத அளவுக்கு அதிகரித்து, இந்தி மீதான போக்கு வளர்ந்துள்ளது. இது தமிழ்நாட்டில் உள்ள உள்ளூர் கட்சிகளுக்கு அரசியல் ஆதாயத்தை மட்டுமே பெற்றுள்ளது, தமிழர்களுக்கு எந்த நன்மையும் செய்யவில்லை, மேலும் இது தமிழ்நாட்டில் ஆங்கிலத்தின் தரத்தை வீழ்ச்சியடையச் செய்துள்ளது என்று நான் தனிப்பட்ட முறையில் நம்புகிறேன். ஆங்கிலத்தில் இந்த ஏற்ற இறக்கத்தின் நேரடி சான்று, கடந்த 50  ஆண்டுகால சிவில் சர்வீசஸ் தேர்வின் புள்ளி விவரங்களை பகுப்பாய்வு செய்வதிலிருந்து காணலாம்.

இந்தி பேசும் மாநிலங்கள்  இந்தியை முதல் மொழியாகவும், ஆங்கிலத்தை  இரண்டாவது மொழியாகவும், 6 ஆம் வகுப்பு முதல் 10 ஆம் வகுப்பு  வரை ஆங்கிலத்தை இரண்டாவது மொழியாகவும்,  தமிழகத்தை மூன்றாவது மொழியாகவும், தமிழுக்கு குறைந்தபட்ச தேர்ச்சி மதிப்பெண்களை மட்டுமே பெற்றால், தமிழ்நாட்டில் உள்ள அரசியல் கட்சிகள் கவனிக்கும்.

இதற்குப் பிறகு,   9 மற்றும் 10 ஆம் வகுப்புகளில் தேர்ச்சி மதிப்பெண் வரை மட்டுமே சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிற இந்திய மொழிகளில் ஒன்று மூன்றாவது மொழியாக கட்டாயமாக்கப்பட்டால், இந்தியாவின் மொழிவாரி வாக்கு வங்கியின் போலி அரசியல் முடிவுக்கு வருவது மட்டுமல்லாமல்,    தென்னிந்திய மாநிலங்களில், குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில் உள்ள இந்தி பேசும் மாநிலங்களைச் சேர்ந்த படித்தவர்களுக்கு புதிய வேலை வாய்ப்புகள் உருவாக்கப்படும்.  சிலிக்கான் பள்ளத்தாக்கில் இந்தியர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்துவதும் அப்படித்தான்.

கேந்திரிய வித்யாலயா பள்ளிகளில் 9 முதல் 10-ம் வகுப்பு வரை இந்தி கட்டாயப் பாடமாக கற்பிக்கப்படுவதில்லை என்பது மக்களுக்குத் தெரியாமல் இருக்கலாம். எனக்கு கிடைத்த தகவலின்படி, மத்திய இடைநிலைக் கல்வி வாரியத்தில் (சிபிஎஸ்இ) 6 முதல் 8 ஆம் வகுப்பு வரை மும்மொழி சூத்திரத்தின் கீழ் இந்தி ஒரு கட்டாய பாடம் / பாடமாகும்   . இது ஒரு மொழியாகக் கற்பிக்கப்படுகிறது.

 நீண்ட காலமாக, தமிழ்நாட்டில் உள்ள பெரும்பாலான நடுத்தர வர்க்க வணிகர்கள் மார்வாடிகள், ராஜஸ்தானிகள் அல்லது குஜராத்திகள்,  தமிழ் சரளமாக பேசக்கூடியவர்கள், இந்தி நன்கு அறிந்தவர்கள் என்பது திரைக்குப் பின்னால் உள்ள கசப்பான உண்மைகளில் ஒன்று. சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்தின் பின்புறம் சாஹுகர் பேத் என்று அழைக்கப்படும் பெரிய மொத்த விற்பனை சந்தை இதற்கு சான்றாகும். அங்கு கண்மூடித்தனமாக இந்தி பேசி எதையும் வாங்கலாம். அதே பகுதியில் பர்மா பஜார். பாரிஸ் கார்னரும் இருக்கிறது, அங்கும் ஹிந்தி பேசுவதில் எனக்கு எந்த சிரமமும் இருந்ததில்லை.

ராமேஸ்வரம், மதுரை, கன்னியாகுமரி, ஊட்டி, கொடைக்கானல், திருச்சிராப்பள்ளி மெயின்கார்ட் கேட் பகுதியில் எங்கு பார்த்தாலும் இந்தி ஓடுகிறது. இந்நிலையில், இந்தி பேசுபவர்களுக்கு வணக்கம், அண்ணா, தம்பி, உன்னா, ரெண்டு, சந்திரன், நாள் (நமஸ்தே, பெரிய அண்ணன், தம்பி, ஒன்று, இரண்டு, மூன்று, நான்கு) போன்ற சொற்களைத் தமிழில் கற்பித்தால், அதனால் என்ன தீங்கு?

என் பிள்ளைகள் இருவருக்கும் தமிழ், இந்தி, ஆங்கிலம்,  மலையாளம் ஆகிய மொழிகளை நன்றாக தெரியும். மகன் கொஞ்சம் கன்னடம் கற்றுக்கொண்டதாகத் தெரிகிறது, அதே நேரத்தில் மகளுக்கு ஜப்பானிய மொழியை பெருமளவில் படிக்கவும் எழுதவும் தெரியும். இதற்கெல்லாம் தமிழகத்தில் உள்ள இரண்டு கேந்திரிய வித்யாலயா பள்ளிகள் நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கின்றன.

கடந்த பல ஆண்டுகளாக வணக்கம் (நமஸ்தே) என்ற வார்த்தையை தமிழில் கட்டாயமாக பயன்படுத்தி வருகிறேன். இறுதியாக, இந்தி பேசுபவர்களுக்கு ஒரு வேண்டுகோள், நீங்கள் கொஞ்சம் சுதேசிகளாக மாறினால், மொழி அரசியல் தானாகவே மறைந்து விடும்.

-அஜய் மாலிக்